Schoenen aan en gaan
3 March 2016

Hardlopen is niet mijn roeping. Niets in mij schreeuwde om kilometers te gaan maken. Toen ik mijn eerste blessure opliep, liet ik die het rennen bijna twee jaar lang in de weg staan. Tot de zomer van 2013. Ik draaide een nieuw beginnersschema uit en volgde braaf de trainingen. Twee minuten wandelen, twee minuten hardlopen, twee minuten wandelen, twee minuten hardlopen. Het ging niet snel en toch schoot het op. Tien kilometer, in de zak. Nog vijf erbij, moet lukken.
Ineens was de halve marathon binnen handbereik. Ik schreef me in voor die van Eindhoven, trip down memory lane. Ik zal niet zeggen dat ik ‘m fluitend uitliep, maar wat een kick!
Een paar weken later volgde mijn eerste Zevenheuvelenloop: prachtige route met veel publiek en muziek; één groot feest. Nu had ik de smaak écht te pakken.
In januari liep ik voor de derde keer een halve marathon. Die van Egmond. Ik had er zin in en zag er enorm tegenop. Zeven kilometer over het strand. Windkracht 7. Tegen. En dan ook nog regen. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik was er niet van overtuigd dat het me zou gaan lukken, maar juist die angst voor het parcours bleek mijn redding. De kilometers op het strand waren minder zwaar dan ik had gedacht. De regen maakte plaats voor een flauw zonnetje. Het felgekleurde lint van lopers door de duinen was prachtig en daar maakte ik deel van uit! Euforisch bereikte ik de finish in 2.06. Ik ben geen topatleet, maar voelde me zelden zo machtig.
Over twee weken sta ik aan de start van de Stevensloop, een thuiswedstrijd waar ik nog niet klaar voor ben. Ik heb de afgelopen drie weken nauwelijks meters gemaakt. Geen tijd, griep, geen zin. Dat laatste is flauwekul, want eenmaal de deur uit is lopen bijna altijd lekker. Zelfs als het regent, juist als het een beetje waait en zeker als je moe bent. Schoenen aan en gaan.