Nieuwe schoenen
Dichterbij

Mijn verjaardag, daar kon ik me tussen, zeg, mijn 4de en 12de echt op verheugen. Ik lag er wakker van, je kent dat wel. Dat je naar bed gaat en echt echt echt niet kunt slapen, uiteindelijk toch in slaap valt en verheugd wakker wordt, maar nog niet precies weet wat er ook alweer aan de hand is. Totdat het tot je doordringt: O ja! Jarig! Een heerlijk gevoel.

Datzelfde gevoel had ik ook als ik nieuwe schoenen had gekregen. Een of twee keer per jaar, afhankelijk van de groeispurt, fietsten we naar de ‘goede’ schoenenwinkel in de stad. Elke keer een maatje groter, dus elke keer minder kinderachtige schoenen. Al op de fiets mijmerde ik over open tenen, bandjes met zilveren gespen, een stiekem hakje of misschien wel mijn eerste paar laarzen. ’s Avonds zette ik dat prachtige nieuwe paar dan naast mijn bed klaar om ze meteen de volgende ochtend aan te trekken, desnoods gecombineerd met pyjama en ochtendjas. Je kunt je voorstellen dat ik helemáál in mijn nopjes was als ik die mooie nieuwe schoenen voor mijn verjaardag kreeg. Dubbel feest!

Op bezoek bij dagactiviteitencentrum de Dopheide in Gennep zat ik laatst aan mijn eerste van vele kopjes koffie die ochtend, toen Anke de groep binnen stoof. Ik was er voor het eerst, had Anke niet eerder ontmoet, maar haar grijns van oor tot oor maakte in één klap duidelijk dat haar dag niet meer stuk kon.

Anke liep snel naar begeleider Jenny toe. Ze sprak een paar woorden die ik niet kon verstaan, maar Jenny begreep haar meteen. Anke had nieuwe schoenen! Het leek wel of er springveren onder de zolen zaten, zo vrolijk hopte ze de kamer heen en weer. Toen ik de schoenen zag, snapte ik Anke maar al te goed. Die had ik dertig jaar geleden ook geweldig gevonden. Met dat licht glimmende goudachtige leer.

Is het raar als ik zeg dat het me opviel, of misschien wel verbaasde, dat er bij de Dopheide in elke groep een paar vrouwen waren die zich hadden mooi gemaakt voor een dagje dagbesteding? Want ik zag niet alleen Anke met haar fraaie nieuwe schoenen, ik zag ook dames met grote kettingen, lange oorbellen, een feestelijke jurk, een fleurig sjaaltje, een laagje oogschaduw, met de lippen gestift en de nagels strak in de lak.

Waarom ik me daarover verbaasde? Ik denk dat ik dacht dat de mode aan deze vrouwen voorbij gaat. Dat iemand een stel gemakkelijke kleren voor hen klaar legt die ze zonder morren aantrekken. Dat ze zich niet bezighouden met mooi of lelijk, broek of jurk. Maar nu weet ik beter. Ook de dames van de Dopheide voelen zich goed in een fijne jurk, mooi met een beetje make-up en zo blij als een kind op een paar gouden stappers. Net als ik, net als jij.