x

De Bovenkamer - Blog


Door het slijk
15 June 2016

Mag ik eerst even kijken? Nee, zegt de glijbaanman. Kijken is zitten en zitten is gaan. Kom maar. Armen gekruist voor je, kin op de borst. Ik geef je een duw en beneden wil ik een duim zien.
Ik wil dit. Heel graag. Mijn mede-Viking is al weg. En daar ga ik. Keihard de tien meter hoge, bizar steile Fjord Drop af om twee seconden later mijn duim op te steken. Oorah!
We rennen een stuk langs de waterlijn, leggen een zandzak in onze nek, sjouwen die een meter of wat over het strand en kijken elkaar aan. Hoe gaat ‘ie? Goed!
Op naar de volgende dan: een flinke steiger in het water. Erop klimmen, naar voren springen, rekstok grijpen, zwieren en de bel aantikken. Kan dat wel? Die stok hangt te hoog en te ver… Maar wacht: als het niet lukt beland ik vier meter lager in het water. En als het wel lukt ook. Gewoon maar doen dus. Hoppa. Hee, ik hang! Waar is de bel? O, daar was de bel. Jammer. Maar dit is leuk!
Onze eerste Strong Viking Obstacle Run is een kilometer of zes onderweg. We hebben onszelf al honderden meters door het slijk gehaald, duizenden meters lopen zwoegen met schoenen vol blubber, hoge en nog hogere muren geslecht, boomstammen versleept, hamers geworpen en schilden getorst. We hebben gerend, getijgerd, gezwommen, gekropen en geklommen. Alsof we niet kopje onder zijn gegaan in een bak ijswater, maar in een ketel toverdrank.
Kijk, daar weer een behoorlijk hoge steiger. Erop klimmen, eraf springen. Niets om over na te denken, gewoon doen. Met elk obstakel dat we te lijf gaan, neemt het ‘oorah’-gevoel toe.
Vooruit, niet álles gaat goed. Hangend aan de eerste sport van de monkey bars blijkt nog lang niet alle pap in onze armen omgezet in spiermassa. Aan een touw over het water naar de overkant: veel te zwaar. En de skatebaan omhoog sprinten gaat nog aardig, maar om het glibberige lijf bovenaan op het plateau te krijgen, zijn twee (!) sterke mannen nodig.
Het parcours is pittig, sommige obstakels zijn écht spannend en een paar niet te doen. Maar eenmaal op dreef maken zenuwen en angst plaats voor willen, moeten en kunnen. Oorah! Die kreet heeft het allemaal in zich.
Met het bestijgen van de grote trap, 13 kilometer en dik drie uur na de start, betreden we het Walhalla. De armen gaan de lucht in – voor zover dat nog lukt. We drinken een goddelijke Jupiler, laten ons gewillig een polsbandje omschuiven bij wijze van medaille en steken ons vol trots in het Strong Viking Finisher-shirt. We horen erbij. Vikingen zijn wij!


Door het slijk
ontwerp: Brood & Tulpen   realisatie: eleven59.nl