x

De Bovenkamer - Blog


Zijweg
31 January 2017

Terug- en vooruitblikken, mag dat eigenlijk nog? Of is dat na Drie koningen verboden?
Ach wat, dit is toch zeker mijn blog.

Let op: zijweg

Vorig jaar rond deze tijd bekroop mij het welbekende ‘Is dit het nou?’. Dat had niets met het thuisfront te maken, niets met mijn werk en ook niets met mijn nieuwe leeftijd. Veertig is het nieuwe dertig. Wat scheelde er dan aan?

Ik wilde wel weer eens aan iets nieuws beginnen. Een zijweggetje inslaan. Ergens kinderlijk enthousiast over raken. Ik hield steeds een beetje aandacht over. Waar kon ik die eens op gaan richten?

*denkt na*


In de eerste en tweede klas van de middelbare school had ik tekenles. Vanaf de derde moest dat vak wijken voor scheikunde. Waarom? Daarom, zei de rector. Had ik aanleg voor scheikunde? Bepaald niet. Voor tekenen wel? In ieder geval meer. En meer interesse.

Juli 2016, een kwart eeuw na mijn laatste tekenles op school. Google, Google aan de wand, waar vind ik een tekendocent in Gelderland? En Google zei: ga naar Selma op de Gorterplaats. Dus daar sta ik nu elke week achter een ezel, met in mijn linkerhand een houtskooltje en in de rechter een kneedgum. Drie uur lang gaat mijn aandacht nergens anders naar uit.
Ik ben al veel wijzer geworden. Over donker en licht, over muggen en olifanten, over snotgootjes en neusgaten. En over mezelf. Ik leer graag, maar maak liever geen fouten. Terwijl ik heus wel weet dat fouten maken juist leerzaam is. Net als af en toe een stapje terug doen om te kijken of het eigenlijk wel klopt wat je aan het doen bent. Ook dat vind ik nog lastig. Ik ga liever doorrrrr.

In het tekenen heb ik mijn zijweggetje gevonden. En het is alsof ik de jackpot heb gewonnen, want niet veel later stuitte ik opnieuw op zo'n mooi paadje. Tijdens het hardlopen.

In oktober deed ik mee aan de Devil’s trail in de Drunense Duinen. Officieel 22 kilometer door bos en stuifzand, maar volgens mijn gps-horloge net iets verder; 23.400 meter. Ik had niet eerder zo’n zware en lange route gelopen en niet eerder was de euforie zo groot bij het passeren van de finish. Endorfine, serotonine, dopamine, ik weet niet wat er allemaal vrijkwam, maar het smaakte naar meer. Dus daar in de duinen besloot ik: ik ga het hardop zeggen. Ik ga het doen. Ik. Ga. Een. Marathon. Lopen. In 2017. Dat spookte al een tijdje door mijn hoofd, maar ik durfde het nooit uit te spreken. Veel te bang voor de kilometers. Ik vind het er nog steeds veel, maar durf me er inmiddels op te verheugen. 15 oktober, Amsterdam.

Ik ben Churandy Martina niet, maar ik ben blij! Ik schrijf, ik schrap, ik kijk, ik zie, ik teken, ik gum, ik ren, ik ben. Zoiets. Mijn aandacht komt helemaal niets tekort in 2017. One down, eleven to go.

ontwerp: Brood & Tulpen   realisatie: eleven59.nl